قضاوت آدما....

دلم گرفته از این همه قضاوت های نا به جا،از اینکه بدون بودن توی شرایطم قضاوتم میکنن،بدون اینکه از تمام پستی و بلندی هایی که تا به الان گذر کردم قضاوتم میکنن دل شکسته ام،از این همه نصحیتهای بی منطق خسته ام،از اینکه بدون اینکه خودشون به نصحیتهایی که میکنن عمل کنن خسته ام،خدایا دلم شکسته از آدمات،آدمات فقط بلدن زخم روی دل و روح بذارن و برن،آدمات یاد گرفتن به جای اینکه دردی از روی دردهات بردارن یه درد دیگه هم اضافه کنن،آدمات فکر میکنن اگه باهاشون درد و دل میکنی برای اینه که آویزونشون بشی و نیت دیگه ای داری اما نمیدونن از سر خستگی و دل شکستگی باهاشون حرف میزنی،آدمات تا باهات کار دارن کنارتن اما بعدش میندازنت دور،آدمات کاری باهام کردن تا حصاری به دور خودم بکشم و ازشون دوری کنم،خدایا به خاطر قضاوتها و رفتارهای آدمات مجبورم جلوشون به زانو دربیام و به خودم ناسزا بگم،خدایا گاهی دلم میخواد خودم رو بریزم دور و دیگه نباشم،خدایا خیلی خسته ام و تاب و توان ندارم،دیگه ای نفسی برامون نمونده تا ادامه بدم،خدایا کاش همه چی برای همیشه تموم میشد...