......

گاهی هر چی زندگی جلوتر میره اوضاع بدتر میشه و حال دلت خراب و خرابتر میشه،به خودت که نگاه میکنی میبینی توان انجام هیچ کاری رو نداری و با گذشتت کاملا فرق کردی و برای خودت شدی یه آدم غریبه که دست از همه چی کشیده و حوصله زندگی کردن نداره،هر روز و هر روز بی رمق و بی انگیزه تر از قبل زندگی رو ادامه میدی و یه مرگ تدریجی رو تجربه میکنی،مدام به خودت نگاه میکنی تا شاید دلیلی برای امید به خودت و زندگیت پیدا کنی اما به نتیجه ای نمیرسی،وقتی خوب که به خودت نگاه میکنی میبینی روحت پر از زخم و دردی که آدمای انسان نما باعثش شدن و به بعضی زخمها که نگاه میکنی بیشتر دردت میگیره چون خودت با اعتماد بیجات باعثش شدی،یه جایی از این زندگی که نگاه میکنی میبینی برای هیچ کس ارزشی نداری و هیچ کس تو رو نمیخواد،گاهی دلت از خودت میگیره که چرا با درد و دل کن با هرکس و ناکس باعث بی ارزش شدن خودت شدی، بعضیا بی جای مرهم زخم شدن باعث نمک روی زخمهات میشن،اون وقته که روزی هزار بار دلت میخواد بمیری،کاش این زندگی تموم میشد...